Ben je in blijde verwachting van je tweede kindje? Proficiat, wat fijn! Hou je er ook rekening mee dat dit voor je eerste kind misschien helemaal niet zo fijn is?

Regelmatig kom ik in mijn praktijk kinderen tegen, die het heel moeilijk vinden, dat ze een broertje of zusje hebben gekregen. Soms spreken ze dit uit, maar vaak ook niet. Soms zijn ze zich er zelf niet eens bewust van dat het zo is, maar gaan ze wel in de loop van de tijd bepaald gedrag vertonen.  Het meest voorkomende is, dat ze zich terugtrekken of dat ze op een of andere manier aandacht vragen.

Dat een kind er moeite mee heeft, dat het geen enigskind meer is, wordt uiteindelijk vaak zichtbaar in een gezinstekening. Ze vergeten of het broertje of zusje te tekenen of ze tekenen zichzelf er niet bij, omdat ze er gevoelsmatig niet bij horen.

Ik zie dit met name bij kinderen, waar het broertje of zusje rond hun 3e of 4e levensjaar erbij kwam. Ze zijn dan toch al een hele tijd alleen geweest met papa en mama en hebben de volle aandacht gehad. Opeens moeten ze die aandacht gaan delen. Dat alleen al is niet eenvoudig. Maar vaker gaat ook nog hun kinderlogica met ze aan de haal. Papa en mama willen een nieuw kindje, ben ik dan niet goed genoeg?

Bovendien zit er ook nog een evolutionair addertje onder het gras, dat onbewust toch kan meespelen. Het gaat hierbij om een gevoel van veiligheid. Zo lang mama-aap één kleintje heeft, weet dit kleintje zich beschermd bij gevaar. Bij twee kleintjes wordt het echter minder veilig, want kan mama wel allebei de kleintjes beschermen?

Dit alles is heel verwarrend voor zo’n oudste kind. Het is immers niet zo, dat ze niet van hun broertje of zusje houden. Dus staan ze het zichzelf vaak niet toe om te denken, dat ze liever alleen waren gebleven en wordt het ergens diep weggestopt.  Alleen, het is er wel en zal in welke vorm dan ook toch af en toe zijn kop op steken. Het kind heeft namelijk niet kunnen rouwen om het verlies van zijn positie als enigskind en dat heeft het wel nodig. Hoe minder ruimte een kind zichzelf hiervoor gunt, hoe heftiger het daaruit voortvloeiende gedrag zal worden.

Hoe kun je nu voorkomen dat je kind het moeilijk gaat krijgen met zijn broertje of zusje? Vertel het geregeld, hoe klein het ook is ‘Ik ben zo blij met jou! Ik hou zoveel van jou, dat ik dit graag nog eens wil voelen voor een ander kindje. Maar jij blijft heel belangrijk voor me. Jij bent en blijft mijn eerste kindje en ik zal er alles aan doen om je veilig en beschermd te houden.’

En mocht je al een tweede kindje hebben, vertel je oudste dan (ook weer ongeacht hoe oud of jong je oudste is), dat je het best begrijpt als het moeilijk is om niet meer alleen te zijn en de aandacht te moeten delen. Dat hij of zij daar best verdrietig over mag zijn, maar dat je nog steeds heel veel van hem of haar houdt en dat dit nooit zal veranderen!

Twijfel jij ook wel eens aan de wil van je kind om het goed te doen? Denk je dat hij alles maar doet zonder na te denken? Terwijl jij toch echt al vaker verteld hebt hoe iets moet, wat er moet gebeuren of waarvan jij graag zou willen, dat je kind er rekening mee houdt? Waarom doet hij dit dan toch nog steeds niet? Gewoon, omdat hij het nog niet kan, want…

Een kind doet het echt wel goed als het dat kan.

En dat is iets wat je als ouder vaak niet door hebt. Dat kinderen het echt graag goed willen doen, dat ze het niet met opzet ‘fout’ doen. Ze willen voldoen aan wat van hen verwacht wordt. Alleen weten ze dikwijls nog niet hoe. Omdat ze nog niet voldoende logisch kunnen redeneren,  zaken nog niet kunnen overzien of domweg afgeleid worden door iets anders. Of ze weten niet eens, dat er iets van ze verwacht wordt.

Als ouders kun je dan echt moedeloos worden en boos reageren. Met als gevolg, dat je kind verdrietig wordt, omdat hij echt niet snapt wat hij fout gedaan heeft. Misschien was hij zelf juist wel heel erg trots op dat wat hij wel gedaan had.

Het probleem is, dat bij kinderen de linkjes in hun hoofd nog niet zijn aangemaakt. Ze kunnen eenvoudigweg niet nadenken en redeneren als een volwassene. Pas na vele malen herhalen zal een eerste link gecreëerd worden, die vervolgens met inoefening verstevigd wordt. Bij het ene kind gaat dat sneller en makkelijker dan bij het andere kind.

Van jou als ouder vraagt dat vooral een lange adem en veel geduld. Vertel ze wat je van hen verwacht, vertel ze wat gevolgen zijn van bepaald gedrag en durf erop te vertrouwen, dat dit ergens in de (verre) toekomst zal beklijven. Weet dat je nu vooral aan het zaaien bent en dat de oogst soms lang op zich kan laten wachten, maar geef de moed vooral niet op.

En vergeef het jezelf als je af en toe toch enorm boos wordt, omdat het alweer niet goed gaat. Want hé, je bent ook maar een mens. Toch?

PS Als je meer opvoedtips kunt gebruiken, kijk dan eens naar de ouderschapscursus ‘Afgestemd opvoeden – wat heeft mijn kind nodig?’. Ik neem je in deze cursus mee langs 5 onderwerpen, die in de opvoeding van elk kind van belang zijn.

Meer weten? Bekijk de info:
Ouderschapscursus ‘Afgestemd opvoeden – wat heeft mijn kind nodig?’

‘Het hooggevoelige kind met een sterke wil’ van Janneke van Olphen legt uit waarom sommige hooggevoelige kinderen driftbuien krijgen, terwijl we bij een hooggevoelig kind meestal het beeld kennen van een teruggetrokken angstig kind.

Met name deze hooggevoelige kinderen met een sterke wil worden vaak verkeerd begrepen. Ze zijn stout, ze doen het met opzet, ze ze moeten gewoon ophouden met die flauwekul. Terwijl ze zichzelf echt niet in de hand hebben, laat staan dat ze weten wat ze aan het doen zijn. Ze reageren primair op gevoelens, die ze niet kunnen hanteren.

Janneke van Olphen gaat uit van de innerlijke familie: in iedereen zit een innerlijk meisje, een innerlijke jongetje, een innerlijke vrouw en een innerlijke man verborgen. Elk familielid heeft zijn eigen kwaliteiten en valkuilen. Bij kinderen moeten de innerlijke vrouw en man zich nog ontwikkelen. Bij hun is vooral het innerlijke meisje en het innerlijke jongetje aan zet.

Het gebruik van de innerlijke familie maakt heel beeldend wat er bij je kind gebeurt, maar ook waarom jij op een bepaalde manier reageert.

Dit boek is echt een aanrader voor ouders, maar ook leerkrachten en andere opvoeders, die het moeilijk vinden om de juiste ingang te vinden bij het hooggevoelige kind met de sterke wil.

Wil je meer opvoedtips? Meld je aan voor de cursus ‘Afgestemd ouderschap – wat heeft mijn kind nodig?’. Je bent van harte welkom.

http://www.dekindereik.nl/aanbod/ouderschapscursus-afgestemd-opvoeden-wat-heeft-mijn-kind-nodig/

Laatst las ik een berichtje op Facebook van een moeder die zich zorgen maakte, omdat haar zoontje van 7 jaar haar niet kwam troosten als ze verdrietig was. Haar dochtertje had dat van jongs af aan wel al gedaan. Ze vroeg zich af of er iets mis was met haar zoontje. En het enige dat ik kon denken was: wat ben ik blij dat dit jongetje dit niet doet.

Natuurlijk willen we graag, dat onze kinderen empathisch worden, maar niet ten koste van hun kindrol. Als jouw kind je regelmatig komt troosten, stapt jouw kind namelijk in de ouderrol en jij in de kindrol. Het kind gaat dan zorgen voor de volwassene en dat klopt niet. Het is niet de bedoeling, dat jouw kind je troost. Jij bent de volwassene, jij mag laten zien, dat jij zelf op een zelfstandige manier om kunt gaan met jouw verdriet en jouw pijn. Als voorbeeld voor jouw kind: zo ga je om met verdriet.

Laat het verdriet dus gerust zien aan je kind. Zeg echter wel vol overtuiging ‘Mama is verdrietig, dat heb je goed gezien. Jij hoeft daar niets mee, dit is van mama,’ als je kind je wil komen troosten. En kijk maar eens wat je kind er mee doet. Ik hoop van harte, dat het in zijn kindrol blijft en weer lekker gaat spelen.

PS Als je meer opvoedtips kunt gebruiken, kijk dan eens naar de ouderschapscursus ‘Afgestemd opvoeden – wat heeft mijn kind nodig?’. Ik neem je in deze cursus mee langs 5 onderwerpen, die in de opvoeding van elk kind van belang zijn.

Meer weten? Bekijk de info:
Ouderschapscursus ‘Afgestemd opvoeden – wat heeft mijn kind nodig?’

Als ik na het werk naar huis rij, zie ik in een redelijk rustige straat, 2 jochies van een jaar of 10 op de stoep. De een heeft de ander vast en duwt hem richting de straat. De ander stribbelt tegen, maar aan hun hele houding is te zien, dat ze aan het spelen zijn. Ze doen samen alsof hij voor mijn auto de straat op wordt geduwd, maar het gebeurt uiteindelijk pas nadat ik langs ben gereden.

De spanning én de overwinning stralen van de jongen af. Aan alles is te zien hoe trots hij is, dat hij het gevaar overwonnen heeft. Terwijl er natuurlijk helemaal geen echt gevaar was geweest. Ze wisten allebei heel goed wat ze aan het doen waren en wat daarin wel en niet kon. Ze waren enkel aan het flirten met gevaar. Iets wat heel gezond is voor de ontwikkeling van een kind. Dit soort overwinningen dragen namelijk enorm bij aan een gevoel van zelfvertrouwen. Kijk eens wat ik durf!

Ik gun hem dit gevoel daarom van harte, maar vraag me af hoe een ander gereageerd zou hebben. Ik zie helaas te vaak, dat kinderen terug gefloten worden als ze het ‘gevaar’ op zoeken. Omdat men er niet op durft te vertrouwen, dat ze zelf heel goed weten waar hun grens ligt en wat ze aan kunnen. De angst, dat het misschien fout kan gaan regeert. Jammer, want op deze manier ontneem je kinderen belangrijke ervaringen en groeimomenten. Belangrijk daarbij om te weten, is dat zelfvertrouwen opbouwen niet alleen ontstaat door cognitieve succeservaringen, ze moeten met hun hele lijf succes kunnen ervaren.

Mag jouw kind flirten met gevaar? Mag het alleen op het klimrek? Mag het in een boom klimmen? Mag het zijn grenzen verkennen?Of ben jij zo’n ouder, die net als mijn moeder vroeger bij alles wat ik deed, riep ‘Kijk uit! Voorzichtig!’

PS Als je meer opvoedtips kunt gebruiken, kijk dan eens naar de ouderschapscursus ‘Afgestemd opvoeden – wat heeft mijn kind nodig?’. Ik neem je in deze cursus mee langs 5 onderwerpen, die in de opvoeding van elk kind van belang zijn.

Meer weten? Bekijk de info:
Ouderschapscursus ‘Afgestemd opvoeden – wat heeft mijn kind nodig?’

Herken je dit? Je kind is bang, bang voor de hond van de buren, bang voor grote groepen, bang om ziek te worden. En hoewel je haar angst echt wel begrijpt en misschien zelfs herkent in jezelf, word je uiteindelijk toch boos. Hoe kan dat? Waarom kun je niet gewoon in het begrip blijven?

Bang zijn is een heel vervelend gevoel. Niemand zegt: ‘Jippie, ik ben bang, dus leuk laat maar komen.’ Kinderen zeker niet. Kinderen worden overweldigd door hun angst en willen daar het liefst zo snel mogelijk van af.

De makkelijkste manier om ervan af te komen, is om datgene wat ze bang maakt uit de weg te gaan. Met andere woorden je kind wil in de vermijding, want het heeft nog niet geleerd om anders met de angst om te gaan. Om de angst er gewoon te laten zijn en rustig af te wachten tot deze weer langzaam wegtrekt als je het maar de tijd geeft. Misschien is dat ook wel iets wat je zelf (nog) niet kunt.

Zo lang als je kind alleen zelf in de vermijding gaat, zul jij nog niet boos worden. De boosheid ontstaat meestal pas op het moment, dat je kind gaat afdwingen, dat jij meegaat in de vermijding. Dat jij dingen moet gaan doen, waardoor datgene waar ze bang voor is verdwijnt. Dat je het gevoel krijgt, dat je geen andere kant op kunt dan haar haar zin te geven. Dat komt omdat dit een onbewuste vorm van manipulatie is en dat is iets waar jij flink op kunt gaan stuiteren. Let er maar eens op de volgende keer, dat je in de boosheid schiet als je kind bang is.

Hoe kun jij je kind helpen zonder boos te worden?

Als je door hebt, dat je eigenlijk boos wordt vanwege het feit dat je je gedwongen voelt, is het veel makkelijker om rustig te blijven. Wat je vervolgens kunt doen is haar enerzijds erkennen in haar angst. Zeg nooit dat het aanstelleritis is, deze angst is wezenlijk voor je kind. Ze is bang en dat mag. Alleen laat je aan de andere kant ook heel duidelijk merken, dat je niet in haar angst mee wil gaan en al helemaal niet met haar mee wil gaan in de vermijding. Vertel haar maar dat je de handelingen die zij afdwingt om haar angst te verminderen niet zal uitvoeren. Door het telkens weer te benoemen maak je voor haar ook duidelijk wat ze aan het doen is.

Tenslotte ga je samen kijken wat zij zelf kan doen om de angst te verkleinen. Overigens is het natuurlijk helemaal prima als ze daarbij jouw fysieke nabijheid en mentale steun nodig heeft. Dan kun je de ondersteunende ouder zijn, die je graag wilt zijn.

Succes!

PS Als je meer opvoedtips kunt gebruiken, kijk dan eens naar de ouderschapscursus ‘Afgestemd opvoeden – wat heeft mijn kind nodig?’. Ik neem je in deze cursus mee langs 5 onderwerpen, die in de opvoeding van elk kind van belang zijn.

Meer weten? Bekijk de info:
Ouderschapscursus ‘Afgestemd opvoeden – wat heeft mijn kind nodig?’

Heb jij ook wel eens het gevoel, dat je kind niet luistert als je hem corrigeert? Dat kan echt zo frustrerend zijn! Maar wat zeg je dan? Zeg je dan ‘Niet rennen in huis!’ of zeg je ‘Lopen in huis alsjeblieft’. Van nature zijn we namelijk heel erg geneigd om te benoemen wat we niet willen in plaats van te zeggen wat we wel willen.

Wat is echter het geval? Op de een of andere manier komt het woordje ‘niet’ niet echt binnen. Je kent vast wel het bekende voorbeeld ‘Denk niet aan een roze olifant!’ en het eerste wat je ziet in je hoofd is die roze olifant. Zo gaat het ook met ‘Niet rennen!’ Ons systeem pikt op de een of andere manier alleen het woordje ‘rennen’ op. Als je dus wilt, dat je kind iets niet doet, zeg dan niet wat hij moet laten, maar benoem direct het gewenste, positieve gedrag.

Wat bovendien extra goed werkt, is als je het in de vorm van een verzoek brengt door er ‘alsjeblieft’ aan toe te voegen. Kinderen willen heel graag iets goed doen voor jou, daarom zullen ze veel sneller reageren op een verzoek dan op een verbod. Daarnaast komt het veel respectvoller naar je kind over en geef je meteen een goed voorbeeld in respectvol blijven. Stel je maar eens voor welke manier jijzelf prettiger zou vinden.

Wat betekent dit in de praktijk? Enkele voorbeelden:

• ‘Praat alsjeblieft zachtjes’ in plaats van ‘Niet schreeuwen!’
• ‘Handen thuis alsjeblieft’ in plaats van ‘Niet slaan!’
• ‘Zet je tas alsjeblieft zachtjes neer’ in plaats van ‘Niet gooien met je tas!’
• ‘Speel alsjeblieft alleen buiten met je bal’ in plaats van ‘Niet met de bal in huis spelen!’
• ‘Sluit de deur alsjeblieft rustig en zonder geluid’ in plaats van ‘Niet knallen met die deur!’
• ‘Wacht alsjeblieft even tot ik klaar ben met praten’ in plaats van ‘Onderbreek me niet!’

Dit vraagt van jou met name om een vertaling te maken van wat je niet wilt naar wat je wel wilt. En misschien af en toe even een stap op de plaats te maken, voordat je weer een verbod de wereld in slingert. In het begin zal dit niet altijd even soepeltjes gaan. Echter ook hierbij geldt: ‘Oefening baart kunst’ 🙂 Hoe vaker je deze manier toepast, hoe makkelijker het gaat en hoe meer het een automatisme wordt.

Ik wens je veel succes met de vertaling!

PS Als je meer opvoedtips kunt gebruiken, kijk dan eens naar de ouderschapscursus ‘Afgestemd opvoeden – wat heeft mijn kind nodig?’. Ik neem je in deze cursus mee langs 5 onderwerpen, die in de opvoeding van elk kind van belang zijn.

Meer weten? Bekijk de info:
Ouderschapscursus ‘Afgestemd opvoeden – wat heeft mijn kind nodig?’

Naast mijn werk in De Kindereik ben ik ook nog werkzaam als leerkracht in het basisonderwijs. Deze week kwam bijgevoegde link voorbij in onze groepsapp.

Nu vind ik zo’n boek niet verkeerd, het is zeker goed dat kinderen leren over hoe het nu allemaal werkt in het brein, maar ik vraag me hierbij wel af bij wie de verantwoordelijkheid ligt. Is dat bij het kind? Dat na het lezen van dit boek dan maar zou moeten beslissen om minder te gaan gamen?

Of ligt deze verantwoordelijkheid bij de ouders? Ik schrik echt als ik lees, dat een ouder van een kind uit groep 8 er blij mee is, maar niet weet of het lezen van het boek ook daadwerkelijk het gamegebruik van zijn kind zal veranderen.

Kinderen kunnen deze keuze helemaal nog niet zelf maken. Juist door wat het met hun hersenen doet.

Daarom bij deze mijn verzoek:
Lieve ouders, pak alsjeblieft je verantwoordelijkheid en leg zelf het gamegedrag van je kind aan banden. Dan is zo’n boek uiteindelijk niet meer nodig 😉

https://eenvandaag.avrotros.nl/binnenland/item/erik-scherder-wil-kinderen-helpen-en-dat-doet-hij-met-een-spannend-boek/