Author Archive for nicolemannens

‘Dat kan ik niet’ of ‘dat ga ik proberen’?

Hoe doe jij dat als iets nieuws of moeilijks op je pad komt? Zie je het als een uitdaging, iets nieuws om te leren of zie je het als iets dat toch nooit zal lukken? En hoe doet je kind dat?

Ik zie zo vaak kinderen en volwassenen, die blijven hangen in ‘dat kan ik niet’. Wat zou nu het resultaat zijn als dat is wat je tegen jezelf zegt? Je krijgt gelijk. Uiteindelijk zal blijken, dat je het inderdaad niet kunt. Omdat het echt zo is? Nee, omdat jij jezelf dat vertelt. Je acties worden namelijk bepaald door je gedachten. Als jij jezelf vertelt, dat je iets niet kunt, zul je anders handelen dan wanneer je denkt “Ik weet nog niet hoe, maar ik ga ervoor”. Je zult er niet eens aan beginnen of je zult al heel snel de handdoek in de ring gooien bij de eerste beste keer, dat het nog niet lukt. Met als eindresultaat de bevestiging, dat je het inderdaad niet kunt: “Zie je wel, ik kan het niet. Dat zei ik toch.”

Maar wat nu als je tegen jezelf zou zeggen “Ik heb tijd nodig om het te leren?” Of het nu is, dat je iets nieuws moet leren als bijvoorbeeld een samenvatting maken of dat je in een moeilijke situatie terecht komt, bijvoorbeeld door een scheiding of omdat je ziek wordt. Alles kun je leren, als je jezelf maar de ruimte en tijd geeft.

Denk maar eens aan een baby, die leert lopen. Hij probeert het, valt, staat weer op en probeert het opnieuw. Net zo lang tot hij niet meer valt. Er komt geen moment in hem op, dat dit moeilijk is en dat hij maar beter kan stoppen met proberen. Jij was ook ooit die baby. Ook jij bent doorgegaan tot je kon lopen.

Misschien denk je nu wel “Ja, maar dat is anders. Een baby kan nog niet denken, die wordt door zijn ontwikkeling gedreven. Hij moet wel.” Dat klopt, maar betekent dat dan, dat jij, nu je er over na kunt denken, niet hoeft? Of zou het kunnen zijn, dat je eigenlijk niet wilt? Is er nooit in je verdere leven iets geweest, dat je zo graag wilde, dat je bent blijven oefenen en het uiteindelijk geleerd hebt? Waar zit dan het verschil?

Het valt me op, dat ‘ik kan het niet’ heel vaak gebruikt wordt in ongewenste situaties. In die momenten, dat men iets moet leren waar angst of weerstand op zit: “Ik wil die samenvatting helemaal niet leren maken”, “Ik wil de pijn van de scheiding niet voelen”, “Ik wil niet leren omgaan met mijn ziekte.”

Toch zul je moeten, want het is er.

Stel nu, dat je je overgeeft aan dat wat er is. Dat je de angst en de weerstand loslaat. Dat je accepteert, dat het is zoals het is en dat jij dus iets te leren hebt. En dat je denkt “Dit is moeilijk, ik heb tijd nodig om het te leren”. Hoe zou dat zijn? Zou je dan ook gelijk krijgen?

Kijk jij onder de oppervlakte?

Een van de tieners in mijn praktijk heeft ongelooflijk veel last van het geluid, dat de oppaskindjes van haar moeder maken. Ze heeft er zoveel last van, dat ze niet tot werken voor school komt. Daarom mag ze op school werken in plaats van thuis en daarmee is het probleem opgelost. Of toch niet?

Als ik met haar onderzoek waar het probleem zit, blijkt ze niet iemand, die gevoelig is voor geluid. Het geluid van de kinderen is het enige geluid, dat ze storend vindt.

Ik vraag haar of het echt het geluid is wat ze storend vindt of dat er iets anders is, dat ze vervelend vindt. Ze geeft aan, dat ze het niet fijn vindt om haar huis en de leuke extra’s, die er soms zijn te moeten delen.

‘Weet je zeker, dat het over het delen van het huis gaat?’ En dan blijkt hoe moeilijk ze het al die tijd heeft gevonden om haar moeder te moeten delen met andere kinderen. Ze is jaloers en kan niet begrijpen, dat mama ook liefdevol naar de andere kinderen is. Iets dat ze zo graag voor zichzelf wil houden.

Het is een oude pijn van toen ze nog veel jonger was, die nooit voldoende ruimte heeft gekregen en verwerkt is. Nu kan ze op dit stukje gaan helen.

Wat nu als de kous af was geweest bij de oplossing om haar op school te laten werken? Als we niet onder de oppervlakte hadden gekeken?

Kun jij onder de oppervlakte kijken bij jouw kind? Ik help je daar graag bij.

De Kindereik op Facebook

Wil jij regelmatig geïnspireerd worden? Kijk dan ook eens op mijn facebookpagina’s:

Afgestemd opvoeden – voor meer rust en verbinding in je gezin

Kind centraal bij scheiding (i.s.m. SpiegelKracht)

Een fijne blijk van waardering

Samen met mijn lieve collega Anouk Geenen heb ik een intensief, maar zeer constructief gesprek gevoerd met een vader, moeder en hun 2 kinderen.

En dan krijgen we de dag erna dit bedankje.
Zo fijn als dat wat je doet ook echt gewaardeerd wordt <3

Als we het systeem leidend maken, lijdt het kind

Vandaag zijn de scholen weer begonnen. Er is zoveel te doen over de leerachterstand, die kinderen opgelopen zouden hebben. Een kind kan alleen maar achterstand oplopen als we vast blijven houden aan het rigide jaarklassensysteem en we kinderen met elkaar blijven vergelijken.

Deze tijd vraagt echter om een andere kijk op de ontwikkeling van kinderen. Nu is het misschien nog wel meer dan voorheen van belang, dat we kijken naar het individuele kind: waar ben jij in je ontwikkeling? wat heb je nodig?

Durf uit te gaan van een nieuwe beginsituatie in plaats van vasthouden aan waar een kind nu zou moeten zijn.

Ik wens alle kinderen een fijne nieuwe start op school toe.

Het effect van liefde

In deze afbeelding van een magnetische resonantie zie je wat er gebeurt als een moeder haar slechts twee maanden oude zoon kust. De lippen op het hoofd van het kind triggeren meteen een reactie in zijn hersenen. Dopamine, oxytocine, vasopressin en serotonine komen vrij.

Met liefde gekust worden, veroorzaakt dus een chemische reactie in de hersenen van een kleintje. De ′′explosie′′ van oxytocine, ook wel het liefdeshormoon genoemd, vermindert angst en vergroot het vertrouwen en laat gevoelens van genegenheid en hechting vonken, de baby voelt zich beschermd. Dopamine zorgt voor een goed gevoel. Vasopressin is de ′′lijm′′ die moeders verbindt met baby’s in hun eerste levensmaanden. Serotonine reguleert onze stemming.

Zo wordt het effect én belang van een liefdevolle benadering wel heel zichtbaar.

Met dank aan Vrouwenarts

Ruziën na de scheiding; wat is het effect op je kind?

Weet jij wat het effect op je kind is als je ruzie maakt met de andere ouder?

Een Amerikaans onderzoek onder 560 kinderen in de leeftijd van 9 tot 18 jaar wijst uit, dat hoe meer kinderen blootgesteld worden aan ruziënde ouders, hoe groter de kans dat ze verlatingsangst en geestelijk gezondheidsproblemen ontwikkelen.

Bovendien blijkt, dat goed ouderschap hier tegenover stellen niet kan voorkomen, dat kinderen dit effect niet ervaren. Het enige, dat echt helpt, is om niet te discussiëren en ruziën met de andere ouder, al helemaal niet waar je kind bij is.

Lees het (Engelstalige) artikel over dit onderzoek:
https://www.usnews.com/…/how-divorce-harms-kids-and-how…

Je kind heeft er niet om gevraagd

Eén van de moeilijkste dingen van een scheiding voor kinderen is, dat het ze overkomt. Ze hebben er niet om gevraagd. Ze moeten het lijdzaam ondergaan en hebben geen keuze.

Daarmee wil ik niet zeggen, dat je dus maar niet moet gaan scheiden. Voor de kinderen bij elkaar blijven in een energie van boosheid en afkeer is net zo goed niet oké voor je kind.

Wat ik wel van je vraag, is om aandacht te brengen naar hoe het voor je kind moet zijn, dat zijn hele wereld overhoop gehaald wordt, zonder dat hij dat wil. Praat er met je kind over hoe moeilijk, dat dit voor hem moet zijn. Vertel hem, dat je het graag anders voor hem had gewild, maar dat dit helaas niet mogelijk is. Heb begrip voor je kind en geef hem de ruimte om er boos en verdrietig over te zijn.

Vindt jouw kind het ontzettend moeilijk om te accepteren, dat het nu is zoals het is? Ik help jullie graag.

Hebben baby’s een herinnering?

“Als een baby huilt, maar er is niemand om hem te horen, maakt hij dan geluid? Als we een baby laten huilen tot hij stil wordt, maar het zich later niet meer kan herinneren, is het dan echt gebeurd?”

Te vaak wordt nog gedacht, dat baby’s geen last hebben van iets, omdat ze het zich later niet meer kunnen herinneren.

Met huilen geeft de baby een behoefte aan. Als niet aan die behoefte voldaan wordt, voelt het kind zich in de steek gelaten. Het wordt als een pijnlijke ervaring opgeslagen in het systeem. Te veel pijnlijke ervaringen bij elkaar worden later alsnog op welke manier dan ook zichtbaar in het gedrag van het kind. En dan begrijpen ouders niet waar het gedrag vandaan komt.

Heb jij zoveel mogelijk geluisterd naar de behoefte van je baby?

Met dank aan Raised Good

Goed voorbeeld doet goed volgen (deel 2)

Afgelopen week kon je deel 1 van ‘Goed voorbeeld doet goed volgen’ lezen over een man, die ondanks, dat hij gescheiden is, toch nog steeds zijn kinderen helpt bij het vieren van de verjaardag van hun moeder.

Om mij heen zie ik meer gescheiden ouders, die ondanks de scheiding toch hun kinderen helpen herinneren aan de verjaardag van hun andere ouder en die zorgen voor cadeautjes.

Ik zie ook, dat dit niet altijd tweerichtingsverkeer is. De ene ouder doet het wel en de ander ouder doet helemaal niks. De waardering voor het gebaar is ver te zoeken. Dit is uiteraard geen fijn gevoel voor de ouder, die het wel doet.
Wat vervolgens helaas vaker gebeurt, is dat de ouder die dit wel doet, ook maar stopt met deze activiteiten. Ik krijg nooit iets terug, nog niet eens een dank je wel, dan laat maar zitten.

De grote kunst is om het toch te blijven doen. Niet voor die andere ouder, maar voor je kind. Zeker als je kind nog te jong is om er zelf aan te denken of voor te zorgen. Je kind zal het fijn vinden om iets te kunnen geven aan papa of mama.
Bovendien leert je kind zo, dat verjaardagen en andere speciale momenten aandacht verdienen, dat belangrijke mensen in je leven aandacht verdienen. Al leert het dat uiteindelijk maar van één van beide ouders, het leert het wel. En dat is het belangrijkste.

~ Kind centraal bij scheiding is een initiatief van SpiegelKracht en De Kindereik, beide verbonden aan Praktijk EsSenSe ~