Een van de tieners in mijn praktijk heeft ongelooflijk veel last van het geluid, dat de oppaskindjes van haar moeder maken. Ze heeft er zoveel last van, dat ze niet tot werken voor school komt. Daarom mag ze op school werken in plaats van thuis en daarmee is het probleem opgelost. Of toch niet?

Als ik met haar onderzoek waar het probleem zit, blijkt ze niet iemand, die gevoelig is voor geluid. Het geluid van de kinderen is het enige geluid, dat ze storend vindt.

Ik vraag haar of het echt het geluid is wat ze storend vindt of dat er iets anders is, dat ze vervelend vindt. Ze geeft aan, dat ze het niet fijn vindt om haar huis en de leuke extra’s, die er soms zijn te moeten delen.

‘Weet je zeker, dat het over het delen van het huis gaat?’ En dan blijkt hoe moeilijk ze het al die tijd heeft gevonden om haar moeder te moeten delen met andere kinderen. Ze is jaloers en kan niet begrijpen, dat mama ook liefdevol naar de andere kinderen is. Iets dat ze zo graag voor zichzelf wil houden.

Het is een oude pijn van toen ze nog veel jonger was, die nooit voldoende ruimte heeft gekregen en verwerkt is. Nu kan ze op dit stukje gaan helen.

Wat nu als de kous af was geweest bij de oplossing om haar op school te laten werken? Als we niet onder de oppervlakte hadden gekeken?

Kun jij onder de oppervlakte kijken bij jouw kind? Ik help je daar graag bij.