Gisteren sprak ik een opa en oma over de 1,5 meter coronaregel en hoe lastig dat is als je kleinkinderen op bezoek zijn. Ze zijn zo gauw geneigd om je een knuffel of een zoen te geven. Steeds opnieuw moet je weer zeggen: ‘Nee, dat kan nu niet.’
Oudere kinderen kun je dat nog wel uitleggen, maar voor kleintjes is dat niet te vatten. Dus zij maken er in hun hoofd iets van wat voor hen zin maakt. Zo ook het 2,5 jarig kleinkind van deze grootouders. Zijn reactie op het niet mogen zoenen met oma: ‘Oma, dat is vies, hè’.
Als ik zoiets hoor, dan bloedt mijn kindercoach-hart, dat dat is wat zo’n kinderhoofdje er dan van maakt. Zoiets moois en puurs, een uitdrukking van liefde, wordt door de vreemde tijden waarin we leven in zijn beleving iets smerigs.
Ik hoop echt, dat de volwassenen in zijn leven dit kind kunnen duidelijk maken, dat het wel oké is en dat het niet hoeft op te groeien met deze overtuiging. Kun je je voorstellen wat dit anders betekent als dit kind volwassen is? 💔
