Gisteren sprak ik een opa en oma over de 1,5 meter coronaregel en hoe lastig dat is als je kleinkinderen op bezoek zijn. Ze zijn zo gauw geneigd om je een knuffel of een zoen te geven. Steeds opnieuw moet je weer zeggen: ‘Nee, dat kan nu niet.’

Oudere kinderen kun je dat nog wel uitleggen, maar voor kleintjes is dat niet te vatten. Dus zij maken er in hun hoofd iets van wat voor hen zin maakt. Zo ook het 2,5 jarig kleinkind van deze grootouders. Zijn reactie op het niet mogen zoenen met oma: ‘Oma, dat is vies, hè’.

Als ik zoiets hoor, dan bloedt mijn kindercoach-hart, dat dat is wat zo’n kinderhoofdje er dan van maakt. Zoiets moois en puurs, een uitdrukking van liefde, wordt door de vreemde tijden waarin we leven in zijn beleving iets smerigs.

Ik hoop echt, dat de volwassenen in zijn leven dit kind kunnen duidelijk maken, dat het wel oké is en dat het niet hoeft op te groeien met deze overtuiging. Kun je je voorstellen wat dit anders betekent als dit kind volwassen is? 💔

Is jouw kind regelmatig boos?
Heb je geen idee waarom dit gebeurt?
En weet je al helemaal niet wat je er aan moet doen?

Lees dan eens het boek ‘Het hele kind het hele brein’ van Daniel Siegel en Tina Payne Bryson. Ik vind het een echte aanrader voor ouders, die worstelen met de boze buien van hun kinderen.

De schrijvers leggen in eenvoudige, heldere taal uit, dat je kind het je niet met opzet lastig maakt. Het heeft gewoon te maken met een brein, dat nog niet volledig ontwikkeld is. Het `bovenbrein’, het gedeelte dat beslissingen neemt en tegenwicht biedt aan allesoverspoelende emoties, is namelijk tot midden twintig nog in ontwikkeling. En vooral bij jonge kinderen heeft de emotionele rechterhersenhelft vaak de overhand op de meer rationele linkerhersenhelft.

In ‘Het hele kind het hele brein’ kun je lezen hoe het kinderbrein zich ontwikkelt en welke strategie je bij welke leeftijd kunt gebruiken om je kind beter te leren omgaan met zijn gevoelens.

Heb jij het boek gelezen? Heeft het jou geholpen in de omgang met je kind? Ik hoor graag wat jij ervan vindt!

Twee peuters, een jongen en een meisje van 3 zitten op de wip en hebben ongelooflijk veel lol samen. Ze wippen steeds harder en lachen en gillen wat af. Opeens bedenkt het jongetje iets extra leuks: elke keer als hij beneden is, doet hij of het fout gaat en laat hij zich voorzichtig en gecontroleerd naast de wip vallen. En ik merk dat ik eigenlijk wil reageren met ‘niet doen, straks doe je je pijn’.

Maar is dit een instinctieve reactie omdat er daadwerkelijk gevaar dreigt voor dit kind of is deze aangeleerd? Heeft het kind niet zelf heel goed in de gaten of het dit aan kan? Is het niet juist een mooi lesje in lichaamscontrole en leren vallen?

Bovendien staat de wip op dat moment op een zachte ondergrond. Of moet ik me dan toch zorgen maken, dat het kind dit ook gaat doen als de wip op een harde ondergrond staat?

Daarnaast heeft het meisje hier geen last van. Ze schiet niet omlaag als de ballast aan de andere kant verdwijnt. Daar heeft de fabrikant blijkbaar al goed over nagedacht. Of moet ik er nu al rekening mee houden dat dit op een andere wip misschien anders is?

Moet ik nu al bezig zijn met die eventuele toekomst? Of mag ik erop vertrouwen, dat het kind straks heus wel begrijpt, dat het op sommige plekken wel kan en op andere niet.

Wat is eigenlijk het ergste dat kan gebeuren? Een buil, een schaafwond, tranen van de schrik? En hoe erg is dat dan? Of is het juist een mooi lesje in grenzen verkennen en zelf leren wat wel en niet kan?

Wat zou jij doen als je dit kind zag spelen?

Het is een rustige, zonnige dag op het kinderdagverblijf waar ik vervang. We maken gebruik van het lekkere weer en gaan gezellig met de kleintjes naar buiten. Op de speelplek staat een laag klim- en klauterrek en kleine Emma van anderhalf probeert op één van de plateautjes te klimmen.

Ze legt haar bovenlijf op het plateau en kan zo met haar handjes net de zijkanten vastpakken. Vol overgave zwaait ze met haar benen en trekt ze met haar armen, maar het lukt haar niet om erop te komen.

Ze geeft de moed echter niet op en blijft enthousiast proberen. Ik geniet van haar pogingen; haar hele lijf is in beweging en gericht op de door haar zelf opgelegde taak. Ik blijf dus rustig zitten en laat haar lekker spartelen.

Opeens komt de ernaast gelegen peuterspeelzaal ook naar buiten met de kids. Een hele groep peutertjes met behoorlijk wat begeleidende volwassenen. Eén van de begeleidsters ziet Emma’s pogingen en geeft haar met een verwijtende blik naar mij een flinke zet, zodat ze alsnog op het plateautje belandt.

Ik weet dat deze dame dit met de beste bedoelingen heeft gedaan. Maar wie helpt dit kind nu meer? Degene die zorgt dat ze zonder omwegen haar doel bereikt of degene die haar de ruimte en tijd biedt om zichzelf iets eigen te maken? Is het doel het belangrijkste of gaat het juist om de weg er naar toe?

Voor mij is dat doel namelijk niet zo interessant. De weg er naar toe is vele malen belangrijker. Want kinderen die die bij elke stap geholpen worden, leren alleen maar dat ze anderen nodig hebben om iets te bereiken. Maar kinderen die dingen op eigen kracht weten te bereiken, hebben daadwerkelijke succeservaringen en bouwen op die manier aan hun zelfvertrouwen.

Dus hoe klein ze ook zijn, laat ze zelf uitzoeken hoe iets moet. Een mooier cadeau kun je ze niet geven.

Ik ga de volgende keer in elk geval weer lekker achterover zitten en genieten van zo’n zelflerend kind.