Afgelopen schooljaar heb ik een aantal maanden in groep 1 vervangen. Sporadisch kwam ik daarbij in contact met kinderen uit de bovenbouw. Zo ook tijdens de laatste schoolweek. Even was ik toen juf van groep 8. Ze hadden heerlijk buiten gespeeld en bij het naar binnen gaan, vroeg ik één van de jongens: ‘Zou jij even die spullen op kunnen ruimen?’ Ik merkte direct, dat hij er eigenlijk absoluut geen zin in had en dus maar deed alsof hij mijn vraag niet gehoord had. Ik riep hem bij mij en herhaalde de vraag. Met als extra opmerking: ‘Dit is mijn vraag aan jou en omdat het een vraag is, mag je daar ja of nee op antwoorden. Ik vind het alleen niet fijn als je me negeert.’
De jongen keek me aan alsof ik gek geworden was. Mocht hij nu echt gewoon ‘nee’ zeggen op mijn vraag? Hij vertrouwde het nog niet helemaal, maar wilde toch weten hoe ik zou reageren als hij daadwerkelijk nee zou zeggen. Dus kreeg ik als antwoord ‘nee’. ‘Oke’ zei ik, ‘dat is prima, dan weet ik dat en vraag ik wel iemand anders.’ Perplex maar blij dat hij het echt niet hoefde te doen, liep de jongen vervolgens naar binnen.
Het volgende kind dat ik die vraag stelde, ging zonder morren aan de slag. Ik weet echter niet wie van deze 2 kinderen dichter bij zichzelf is gebleven. Het kind dat nee zei of het kind dat het gewoon deed. Vond dit andere kind het inderdaad geen probleem of was hij zo gewend om te doen wat een ander vraagt, dat het zonder nadenken gebeurde?
Stel jij ook vaker een opdracht in de vorm van een vraag? En calculeer je dan in dat het antwoord ‘nee’ kan zijn? Of word je boos, omdat het kind niet doet wat je van hem vraagt? En hoe eerlijk is dat?
