Hoe doe jij dat als iets nieuws of moeilijks op je pad komt? Zie je het als een uitdaging, iets nieuws om te leren of zie je het als iets dat toch nooit zal lukken? En hoe doet je kind dat?

Ik zie zo vaak kinderen en volwassenen, die blijven hangen in ‘dat kan ik niet’. Wat zou nu het resultaat zijn als dat is wat je tegen jezelf zegt? Je krijgt gelijk. Uiteindelijk zal blijken, dat je het inderdaad niet kunt. Omdat het echt zo is? Nee, omdat jij jezelf dat vertelt. Je acties worden namelijk bepaald door je gedachten. Als jij jezelf vertelt, dat je iets niet kunt, zul je anders handelen dan wanneer je denkt “Ik weet nog niet hoe, maar ik ga ervoor”. Je zult er niet eens aan beginnen of je zult al heel snel de handdoek in de ring gooien bij de eerste beste keer, dat het nog niet lukt. Met als eindresultaat de bevestiging, dat je het inderdaad niet kunt: “Zie je wel, ik kan het niet. Dat zei ik toch.”

Maar wat nu als je tegen jezelf zou zeggen “Ik heb tijd nodig om het te leren?” Of het nu is, dat je iets nieuws moet leren als bijvoorbeeld een samenvatting maken of dat je in een moeilijke situatie terecht komt, bijvoorbeeld door een scheiding of omdat je ziek wordt. Alles kun je leren, als je jezelf maar de ruimte en tijd geeft.

Denk maar eens aan een baby, die leert lopen. Hij probeert het, valt, staat weer op en probeert het opnieuw. Net zo lang tot hij niet meer valt. Er komt geen moment in hem op, dat dit moeilijk is en dat hij maar beter kan stoppen met proberen. Jij was ook ooit die baby. Ook jij bent doorgegaan tot je kon lopen.

Misschien denk je nu wel “Ja, maar dat is anders. Een baby kan nog niet denken, die wordt door zijn ontwikkeling gedreven. Hij moet wel.” Dat klopt, maar betekent dat dan, dat jij, nu je er over na kunt denken, niet hoeft? Of zou het kunnen zijn, dat je eigenlijk niet wilt? Is er nooit in je verdere leven iets geweest, dat je zo graag wilde, dat je bent blijven oefenen en het uiteindelijk geleerd hebt? Waar zit dan het verschil?

Het valt me op, dat ‘ik kan het niet’ heel vaak gebruikt wordt in ongewenste situaties. In die momenten, dat men iets moet leren waar angst of weerstand op zit: “Ik wil die samenvatting helemaal niet leren maken”, “Ik wil de pijn van de scheiding niet voelen”, “Ik wil niet leren omgaan met mijn ziekte.”

Toch zul je moeten, want het is er.

Stel nu, dat je je overgeeft aan dat wat er is. Dat je de angst en de weerstand loslaat. Dat je accepteert, dat het is zoals het is en dat jij dus iets te leren hebt. En dat je denkt “Dit is moeilijk, ik heb tijd nodig om het te leren”. Hoe zou dat zijn? Zou je dan ook gelijk krijgen?

In deze afbeelding van een magnetische resonantie zie je wat er gebeurt als een moeder haar slechts twee maanden oude zoon kust. De lippen op het hoofd van het kind triggeren meteen een reactie in zijn hersenen. Dopamine, oxytocine, vasopressin en serotonine komen vrij.

Met liefde gekust worden, veroorzaakt dus een chemische reactie in de hersenen van een kleintje. De ′′explosie′′ van oxytocine, ook wel het liefdeshormoon genoemd, vermindert angst en vergroot het vertrouwen en laat gevoelens van genegenheid en hechting vonken, de baby voelt zich beschermd. Dopamine zorgt voor een goed gevoel. Vasopressin is de ′′lijm′′ die moeders verbindt met baby’s in hun eerste levensmaanden. Serotonine reguleert onze stemming.

Zo wordt het effect én belang van een liefdevolle benadering wel heel zichtbaar.

Met dank aan Vrouwenarts

“Als een baby huilt, maar er is niemand om hem te horen, maakt hij dan geluid? Als we een baby laten huilen tot hij stil wordt, maar het zich later niet meer kan herinneren, is het dan echt gebeurd?”

Te vaak wordt nog gedacht, dat baby’s geen last hebben van iets, omdat ze het zich later niet meer kunnen herinneren.

Met huilen geeft de baby een behoefte aan. Als niet aan die behoefte voldaan wordt, voelt het kind zich in de steek gelaten. Het wordt als een pijnlijke ervaring opgeslagen in het systeem. Te veel pijnlijke ervaringen bij elkaar worden later alsnog op welke manier dan ook zichtbaar in het gedrag van het kind. En dan begrijpen ouders niet waar het gedrag vandaan komt.

Heb jij zoveel mogelijk geluisterd naar de behoefte van je baby?

Met dank aan Raised Good