Herken je dit? Je kind is bang, bang voor de hond van de buren, bang voor grote groepen, bang om ziek te worden. En hoewel je haar angst echt wel begrijpt en misschien zelfs herkent in jezelf, word je uiteindelijk toch boos. Hoe kan dat? Waarom kun je niet gewoon in het begrip blijven?
Bang zijn is een heel vervelend gevoel. Niemand zegt: ‘Jippie, ik ben bang, dus leuk laat maar komen.’ Kinderen zeker niet. Kinderen worden overweldigd door hun angst en willen daar het liefst zo snel mogelijk van af.
De makkelijkste manier om ervan af te komen, is om datgene wat ze bang maakt uit de weg te gaan. Met andere woorden je kind wil in de vermijding, want het heeft nog niet geleerd om anders met de angst om te gaan. Om de angst er gewoon te laten zijn en rustig af te wachten tot deze weer langzaam wegtrekt als je het maar de tijd geeft. Misschien is dat ook wel iets wat je zelf (nog) niet kunt.
Zo lang als je kind alleen zelf in de vermijding gaat, zul jij nog niet boos worden. De boosheid ontstaat meestal pas op het moment, dat je kind gaat afdwingen, dat jij meegaat in de vermijding. Dat jij dingen moet gaan doen, waardoor datgene waar ze bang voor is verdwijnt. Dat je het gevoel krijgt, dat je geen andere kant op kunt dan haar haar zin te geven. Dat komt omdat dit een onbewuste vorm van manipulatie is en dat is iets waar jij flink op kunt gaan stuiteren. Let er maar eens op de volgende keer, dat je in de boosheid schiet als je kind bang is.
Hoe kun jij je kind helpen zonder boos te worden?
Als je door hebt, dat je eigenlijk boos wordt vanwege het feit dat je je gedwongen voelt, is het veel makkelijker om rustig te blijven. Wat je vervolgens kunt doen is haar enerzijds erkennen in haar angst. Zeg nooit dat het aanstelleritis is, deze angst is wezenlijk voor je kind. Ze is bang en dat mag. Alleen laat je aan de andere kant ook heel duidelijk merken, dat je niet in haar angst mee wil gaan en al helemaal niet met haar mee wil gaan in de vermijding. Vertel haar maar dat je de handelingen die zij afdwingt om haar angst te verminderen niet zal uitvoeren. Door het telkens weer te benoemen maak je voor haar ook duidelijk wat ze aan het doen is.
Tenslotte ga je samen kijken wat zij zelf kan doen om de angst te verkleinen. Overigens is het natuurlijk helemaal prima als ze daarbij jouw fysieke nabijheid en mentale steun nodig heeft. Dan kun je de ondersteunende ouder zijn, die je graag wilt zijn.
Succes!
PS Als je meer opvoedtips kunt gebruiken, kijk dan eens naar de ouderschapscursus ‘Afgestemd opvoeden – wat heeft mijn kind nodig?’. Ik neem je in deze cursus mee langs 5 onderwerpen, die in de opvoeding van elk kind van belang zijn.
Meer weten? Bekijk de info:
Ouderschapscursus ‘Afgestemd opvoeden – wat heeft mijn kind nodig?’
