Laatst rende ik de supermarkt in om nog even snel wat boodschappen te doen, toen een kindje hard begon te huilen, omdat er geen klein winkelwagentje meer was. Moeder en oma leidden het kind meteen af met de belofte van een snoepje als ze klaar waren met winkelen. Het werkte en het kind stopte met huilen.
Steeds weer valt me op hoe weinig ruimte er vaak is voor gevoelens. We zijn zo gewend om deze zo snel mogelijk weg te stoppen, dat we niet meer weten wat we voelen en waar we dat voelen. We leren onze kinderen al heel jong, dat vooral de zogenaamde vervelende gevoelens er niet mogen zijn: als je huilt, moet je daar zo snel mogelijk mee stoppen, zou een snoepje helpen? Als je iets als moeilijk ervaart, lost papa of mama het wel voor je op, alles om er maar voor te zorgen, dat je rotte gevoel zo snel mogelijk weg is.
Maar ook boosheid (niet netjes) en vrolijkheid (overdreven) worden vaak niet geaccepteerd. Terwijl het veel beter zou zijn om dit gevoel te erkennen en te benoemen, zodat het kind er de juiste woorden voor leert. Voel ik nu boosheid, frustratie of verdriet?
Bovendien worden alle gevoelens die niet ten volle gevoeld worden ergens in het lijf opgeslagen. Ooit zullen al deze weggestopte gevoelens hun tol gaan eisen en zorgen voor allerlei lichamelijke klachten.
Daarom is het goed om gevoelens weer echt te gaan ervaren. Ook die emoties waar je liever voor wegvlucht. Niet alleen om te weten om welke emotie het gaat, maar ook om te ervaren waar je dit in je lijf voelt. Waar voel je angst, frustratie of woede? Hoe sterk voel je dit? Heeft het een bepaalde kleur, vorm of smaak? Houdt het dezelfde intensiteit?
Als het goed is, ontdek je dat, als je ze gewoon laat zijn, die fysieke gewaarwordingen voortdurend veranderen. Je hoeft er dus niet bang voor te zijn, dat je je altijd zo zult voelen. Laat het toe, bekijk het en laat het weer los!
Ik nodig je van harte uit om je kind zijn gevoelens te gunnen en ze ook te erkennen, zodat hij dit nu al kan ervaren en leren.
Dus geen snoepje aanbieden, maar benoemen dat je weet dat je kind verdrietig is, omdat hij nu even niet met het winkelwagentje door de supermarkt kan lopen en dat je begrijpt, dat dit niet leuk is. Geef er nog een liefdevolle aai over de bol bij of een troostende knuffel en wacht rustig af tot je kind uitgehuild is.
Je kunt je kind geen groter plezier doen!
