Let op!
De Kindereik bestaat niet meer, kijk op mijn nieuwe website
nicolemannens.nl

Mag het kind ook zelf?

Het is een rustige, zonnige dag op het kinderdagverblijf waar ik vervang. We maken gebruik van het lekkere weer en gaan gezellig met de kleintjes naar buiten. Op de speelplek staat een laag klim- en klauterrek en kleine Emma van anderhalf probeert op één van de plateautjes te klimmen.

Ze legt haar bovenlijf op het plateau en kan zo met haar handjes net de zijkanten vastpakken. Vol overgave zwaait ze met haar benen en trekt ze met haar armen, maar het lukt haar niet om erop te komen.

Ze geeft de moed echter niet op en blijft enthousiast proberen. Ik geniet van haar pogingen; haar hele lijf is in beweging en gericht op de door haar zelf opgelegde taak. Ik blijf dus rustig zitten en laat haar lekker spartelen.

Opeens komt de ernaast gelegen peuterspeelzaal ook naar buiten met de kids. Een hele groep peutertjes met behoorlijk wat begeleidende volwassenen. Eén van de begeleidsters ziet Emma’s pogingen en geeft haar met een verwijtende blik naar mij een flinke zet, zodat ze alsnog op het plateautje belandt.

Ik weet dat deze dame dit met de beste bedoelingen heeft gedaan. Maar wie helpt dit kind nu meer? Degene die zorgt dat ze zonder omwegen haar doel bereikt of degene die haar de ruimte en tijd biedt om zichzelf iets eigen te maken? Is het doel het belangrijkste of gaat het juist om de weg er naar toe?

Voor mij is dat doel namelijk niet zo interessant. De weg er naar toe is vele malen belangrijker. Want kinderen die die bij elke stap geholpen worden, leren alleen maar dat ze anderen nodig hebben om iets te bereiken. Maar kinderen die dingen op eigen kracht weten te bereiken, hebben daadwerkelijke succeservaringen en bouwen op die manier aan hun zelfvertrouwen.

Dus hoe klein ze ook zijn, laat ze zelf uitzoeken hoe iets moet. Een mooier cadeau kun je ze niet geven.

Ik ga de volgende keer in elk geval weer lekker achterover zitten en genieten van zo’n zelflerend kind.

Balk footer