Steeds weer zie en hoor ik om me heen gezinnen met vrolijke, aanwezige kinderen. En steeds weer hoor ik de ouders zeggen: “Wees eens niet zo druk, de andere mensen kunnen je horen.” Misschien doe jij dit zelf ook regelmatig. Vaak is het namelijk een handig pressiemiddel om je kind sneller stil te krijgen. Eigenlijk is het niet meer dan een zwaktebod. Ik wil dat je stil bent, maar naar mij alleen luister je toch niet, dus betrek ik hier anderen bij.
Maar welke boodschap geef je op zo’n moment eigenlijk aan het kind? Het kind leert enerzijds, dat het niet aanwezig mag zijn en aan de andere kant, dat het heel belangrijk is wat anderen van je vinden. Vervolgens vinden we het raar, dat kinderen opgroeien tot tieners en volwassenen die zich druk maken over de indruk die zij op anderen maken.
Herken je jezelf in het bovenstaande? Vraag je jezelf dan de volgende keer af of de anderen inderdaad last hebben van jouw vrolijke kind of maak JIJ je druk over het feit wat ze vinden van jou en jouw gezin, omdat jij dat immers ook zo geleerd hebt?
Ik hoor je nu al denken: ‘Moet je kinderen dan maar onbegrensd hun gang laten gaan?’ Natuurlijk niet, het kind mag best leren, dat het soms rekening moet houden met anderen. De vraag is alleen of dit altijd het geval moet zijn of dat de grenzen best wat ruimer mogen dan nu wordt toegestaan. Vind je je kind toch echt te druk? Erken hem dan wel eerst in zijn beleving: geef aan dat je kunt zien dat je kind plezier heeft en dat je dat fijn vindt, maar dat jij het een beetje te veel vindt. Zonder dat je anderen erbij betrekt 🙂
